Karanlık bir tünelde durmaksızın yürümenin en büyük motvasyonuydu o ışık. Günlerce, gecelerce hatta belki de yıllarca yürünecek ama gözbebeklerini ilkin kısılacak sonra da yitip gidecekti. Kalp zihne, zihin de ayaklara söz geçirecekti. Nitekim mutluluk kadar mutsuzluk da olabilirdi o tünelin sonunda. Ama yeter ki ona bakan gözbebekleri önce umudunu sonra cesaretini yitirmeseydi.
Hayat da bu yazı gibi tekrarlardan ibaret değil miydi ki?
