İçimin naraları yarım kalmış
Bu şehirde kimse kimseyi duymaz
Duymaz da görmez sessizliktir mutlak olan
Penceremin kenarına sesin oturmuştu halbuki
Halbuki sevdim yarım kalan gülüşünü
Demiştin
Hıçkırık tutar beni bu şehirde
Tutar da hiç bırakmaz sesin
Tutar beni denizin dalgası
Ayaklarım basmaz yere de göğe şahlanır
Dünyayı sırtında taşıyordun da kimse tutmadı elinden
Ben dışında
Sus diyorsun
Hiç konuşmadım ki sabahın seherinde
Gecenin tekinsizliğinde
Karanfil yazmışsın adımı duyunca
Kan çıkardı sen gidince
Şehir bana, ben kendime küserdim
Şimdi vuruyor topuklarıma bu ayakkabı
Sen yine de unutma beni
Naralar atarım belki yokluğuna
Kuşluk vakti sen gidince
Sen yine de unutma sesini pencereme kondurmayı
Konduramasan da bana sorma sağırlığımı
Şimdi izninle midem bulanıyor tüm herşeyden
Çıkardım astım hırkamı gittiğin kapının arkasına
Suskunum susamışım susturuldum sözcüklere
Güle güle kendine teşne olan bu BENe
Karanfil yazmayı unutma yine de
Kalemin defterime değmez bilirim hiç bir yerde
