Dünyanın parçalarını saymaya çalışıyorum. Bütün yapbozları hayal ederek. Dünyanın parçalarına hep dokunmak istemişimdir. Hayal denilen yerde dünya bir yapboz, evet. Geçen zamanın kırgınlıklarını yahut mutluluklarını kiminle paylaştığımı mırıldandım. Eylül. Yani mevsimlerden Eylül değil, arkadaşım Eylül. Arkadaş kelimesi biraz hafif kaldı farkındayım. Belki ona ana, baba, kardeş, abi, dost ya da daha çok ben demeliyim. Bütün duygularımın tek bir kişide toplu olması size de garip geldi değil mi? Bana da öyle. Ama hiç bir şey boşuna değil. Her şey ben zorluğun dibindeyken başladı. Aslında bütün sıfatlar ayrı gayrıyken. Sonra Eylül önüme düşü verdi. Hem de bir ilaç kutusu olarak. Yok canım ilaç kutusu burada sadece bir benzetme. Başlarda umursamadım onu. Bana hiç çağı yakalayan biri gibi gelmedi. Düşünceleri, tavırları son derece banal, basit göründü. Sonra an geldi yaşadığım zorluğa ilaç oldu. Kimsenin olmadığı, olamadığı ilaç. Onda bir şey vardı. Enerjisi beni dönüştürüyor gibiydi. Baştaki tepkim de belki bunaydı. Fakat çok direnemedim. Aldı götürdü beni. İlacın sadece kutularda ve eczanelerde satılan bir şey olmadığını öğretti bana. Giderek aldı başını, büyüdü aramazdaki dostluk. Hatta kalabalık başladığımız ortamda herkes giderek elenecek, geriye bir tek Eylül ve ben kalacaktık. Yaptığı ince ruh her şeyle içimden bir parça olması kaçınılmazdı. Bundan sonraki bütün günleri varlığıma adanmış gibiydi. Sürekli veriyordu. Fikir veriyordu. Güç veriyordu. Sevgi veriyordu. Emek veriyordu. Mütemadiyen veriyordu. Bir süre sonra ailelerimiz de tanıştı. Benim annem, onun annesi, benim ablam, onun ablası derken her şeyi iyice iç içe geçirmişti. Her şeyin böyle ilerlemesini biz istemiştik. Gidişattan da memnunduk. Bu arada benim hayatıma arada sırada 20'li yaşlarında etkisiyle birileri girip çıkıyordu. Fakat Eylül'ün hayatında tek bir kimse vardı. O da benden başkası değildi. Birlikte tatillere gittiğimizde anılarda ikimizden başkası olmasın istiyorduk. Anılar sadece beni ve Eylül'ü anlatsın istiyorduk. Dosluğumuzun duru durağı yoktu. Arada ailelerimizden taşlar da yemiyor değildik. Böylece seneler geçti. Fakat ikimizin de hayatında karşı cins anlamında henüz kimse yoktu. Benim şansım yaver gitmiyordu, Eylül'ün ise kimseyi beğendiği yoktu. Hoş bundan da pek şikayet ettiğimiz yoktu. En nihayetinde Eylül ve ben birbirimize yetiyorduk. Eylül'ün iş hayatı çok başarılı gidiyor, çalıştığı ajansta sürekli terfi alıyor, bunu yemeklerle kutluyorduk. Benim ise bir vardı bir yoktu iş hayatım. Ama Eylül bunu dert etmemem gerektiğini söylüyordu. Gerekirse birbirimizi her daim omuzlayacak, birimizin eksiğini ötekimize hissettirmeyecekti. Bir gün Eylül benim evimdeyken bir kase kırdı. Eline bir parça batmıştı. Elinin kanadığını gördüğüm an ne yapacağımı bilemedim. Hemen kase kırıklarını toplamaya giriştim. Nihayetinde benim de kanayan parmağımı görünce Eylül ile önce tebessüm ettik ardından da kanlarımızı üst üste bastırarak çocukluğumuzun tadını çıkardık. Böylece her şeyin sarsılmaz bütünlüğünün üstüne çift dikiş atmıştık. Kimse bizi ayıramazdı. Belki, bir ihtimal ölüm. Benim bir çocuk gibi sarıp sarmalanma ihtiyacım, onun bir anne gibi sarıp sarmalama ihtiyacı ikimiz arasındaki bağları sarsılmaz bir güçle iç içe geçirmiş ve bir tek eksik olan kan bağını da hallettiğimize göre yaşadıklarımız yaşayacaklarımızın teminatı olacaktı. Nedense yaşadığımız bu dostlukta hep omuz isteyen bendim. Sanki Eylül bütün duygularını bir yere süpürmüş ve sadece ihtiyaç oldukça onları yaşıyordu. İkimizin de aynı üniversiteden mezun olmamızın hasebiyle, bir trene atlayıp okuduğumuz şehre gitmiştik yıllar sonra. Okulun mezunlar eğlencesinde Eylül ile kendimizden geçercesine dans ettik. Gecenin sonuna doğru bizim gibi okulun eski mezunlarından Demir ile tanıştık. Demir'i görür görmez ona aşık olmuştum. Eylül ise sus pustu. Demir ile sevgili olunca Eylül huzursuzlanmaya başladı. Demir hayatıma girdikçe, Eylül ve dostluğu ellerimden kayıp gidiyordu ve ben bundan çok korkuyordum. Gitmesin diye, varlığıyla, sevgisiyle benimle kalsın diye çok çabaladım. Sonunda bizim Demir ile düğün tarihimiz netleşmişti. Elbetteki ellerimden kayıp giden bir öteki ben de olsa nikah şahidim Eylül olacaktı. Eylül bunu kabul etti. Ama bir yandan da buz kesti. Soğukluğu içimi titretiyordu. Her şey eskiye dönsün, Eylül ile yaşlılığımıza dair kurduğumuz bütün hayaller gerçek olsun diye dilekler diledim o Hıdrellez'de.
Sonunda düğün günü geldi çattı. Eylül tüm zarafetiyle, çabasıyla düğünde üstüne düşeni yaptı. Şahitlik ediyor musunuz? Evet. Şahitlik ediyor musunuz? Evet. Düğünden sonra bir daha hiç ama hiç Eylül'ü görmedim. Ne aramalarıma cevap verdi, ne mesajlarıma. Bir keresinde evine bile gittim. Fakat kapıyı açan olmadı. Sanki o kapı açılsa Eylül'ün oluk oluk sevgisi üstüme akacaktı. Gözyaşları içinde geri döndüm. Bir daha da hiç aramadım. Arada rüyalarımda sadece bana bakıyordu. Derin derin yüzüme bakıyordu. Konuşsun istedim. Derdi nedir bileyim istedim. Eylül benim için artık bir tarihti. Geçmişimi onunla yad etmeye başladım. Yakın zamanda ise hiç planlarda olmayan kızım Güz doğdu. Sanki Güz'ün varlığı Eylül'ün yokluğunu sağaltmak içindi.
Bir gün yanımda kızım Güz ile parkta yürürken yıllar önce hayatıma giren Eren'i gördüm. Çocuğum olduğunu görünce çok şaşırdı. Şaşkınlığının sebebini sormamla, o dönem Eylül tarafından ruhsal ciddi bir hastalığım olduğunu, çocuk bile yapamayacağım yalanını duymuştum. Şaşkındım. Hem de çok şaşkındım. Eylül neden böyle bir şey söylesin ki? Üzerine günlerce düşündüm. Ardından yine geçmişte kısa süren bir ilişkimdeki eski erkek arkadaşlarımı aramış, benden neden ayrılmış olduklarını ilk kez soracaktım. Sesimi bile tanımakta zorlanan eski erkek arkadaşlarımdan bir ikisi Eylül'den bir telefon aldıklarını, psikolojik olarak iyi olmadığım yalanına inanmış ve benden apansız ayrılmışlardı. Taşlar yerine oturmuştu. Peki ama neden? Eylül'ü o kadar iyi tanıdığımı düşünüyordum ki neden benimle ilgili böyle bir yalan söylemiş olacağını akıl sır erdiremiyordum. Günlerce, haftalar boyunca bunu düşünmekten bitap düştüm. Sonunda onu bulmaya, ondan bunun hesabını sormaya karar verdim.
Eylül'ü bulmak zor değildi. Karşımdaydı. Geçen zamanla yüzü değişmiş, yaşlanmıştı sanki. Sanki onunla yaklaşık 20 yıl durmaksızın nefes almamış gibiydim. Karşımdaki bu yabancıya sonunda sorumu sorabildim. Neden benim hakkımda böyle bir yalan uydurdun? Derdin neydi benimle? Gözleri dolan Eylül sonunda tutamadığı yaşlarla 'seni kaybetmemek içindi' deyince başta anlamamış, bir süre sessiz kaldıktan sonra idrak etmiştim. Peki Demir'e neden aynı yalanı söylememişti? Çünkü Demir onun üniversitede platonik aşkıydı. Bunu yapamazdı. Demir'den kaçışını anladım sonra. Demir hayatıma o imzayla girdiği günden sonra beni bir daha görmek istememesini de anladım.Kulaklarıma inanamıyordum. Aynı fakültenin üç mezunu, bir platonik aşk, benle Eylül böylesi bir çarpışmanın sonucu tuzla buz olmuş, dağılmıştık.
Kızım Güz ile ve kocam Demir ile günleri birbiri ardı sıra geçirirken bütün bu olanları aklımdan çıkarmam mümkün olmadı bir süre. Uzun yaslar tuttum. Şiirleri kestim, böldüm. Anıları bir toprağa gömdüm ve o toprağın üstünde fütursuzca ağladım. Bu durumu ben ve hayatımda geçmişime gömdüğüm Eylül'den bir başkası bilmeyecekti.
Zaman kendini bir kompresörün çekiş gücü ve hızıyla içine çekti. Yıllar beni kızım Güz'ün Almanya'da okumasıyla ona hasret bıraktı. Demir ise hayatımdan gideli bir kaç sene olmuştu. Cildim, duruşum, kelimelerim ve kulaklarım yaşlanmıştı. Beni yalnız yaşadığı için huysuz birine dönüştürmüştü. Parkta tek başıma oturuyordum. Sonra zor da olsa kalkıp yürümeye karar verdim. Çevremde hiç kimse yoktu. Yaşlılığımın yalnızlığına hapsolmuştum. Bir süre sonra arkamdan birisi hırkanız hanımefendi, hırkanızı unuttunuz dedi. Döndüm. Karşımdaki Eylül'dü. Benim 50 yıl önce üstüne yaslar tuttuğum anam, babam, kardeşim, dostum, her şeyimdi. İkimiz bir süre birbirimize uzun süre baktık. Hiç konuşmadık. Kelimeler yeryüzünden silinmiş gibiydi.
Deniz kenarındaki çay bahçesinde güzel bir masaya oturdum. Soluklandığım vakit telefonum çaldı. El ettim Eylül'e. Yıllar önce tuttuğum yasları, döktüğüm göz yaşlarını içeceğimiz çay eşliğinde denize savuracaktık. Sonunda ben ve Eylül yani biz birbirimize kalmıştık. Ardından Eylül kısık sesiyle bana dönüp şunu sordu; su ister misin ahretlik? İçtiğim su bütün suskunluğumu giderdi.
