AĞZIMDA DENİZİN TUZU

İnce ince vuruyor 

Ağacın susuzluğunu gidermek daha büyük bir mesele

İnce ışık birden sert güneşe dönüyor

Dönen şeylerin bedeni sanki yumuşak 

Artık koca dalgalara direnmek kimin harcı

Benim harcım diyorum 

Birden yine geliyor ince sızı

Kuruyan sol yanıma diyorum ki şimdi sağ yanım

Eşitlik sadece zihinde kalıyor

İnsanlardan öğrenemiyorum bir türlü adaleti

Kendi kalıplarımı tutuyorum doğaya

Her şey bir kaç beden büyük gibi

Kimse sarılmasa da ağacın gövdesine, ben ne güne duruyorum 

Sarı rengin büyüklüğü maviye bırakıyor kendini yer yer

Kurumak kalmak yeşermenin zıttı gibi

İnce ince sesler geliyor kulağıma 

Meğer taşın sancısıymış bu ses

Dalgadan yardım istemiş kendini doğurup, bölünmek için

Bense hala bir kaç beden büyüğüm bu ritme

Tırnaklarım aldan mora dönmüş

Güneş inceliğini cömertliğine bırakmıyor artık

Birden sıçrıyorum yerimden denizin tuzundan savrulan saçlarımla 

Artık vazgeçiyorum eşitliği kendi bedenime ya da doğaya boca etmeyi

Ne de olsa baharın sonu kış, ince sızının sonu ben

Kimse kalmadı bu yorgun günün ardında yalnızlık bana teşne

TAŞIN ALGORİTMASI

İçim uğulduyor rüzgar gibi

Sallanıyorum boşlukta tıpkı bir sarhoş gibi

Kimse kalmıyor etrafımda 

Kalbi kırıklar listesi henüz oluşmamış bu dünya ağrısında

Siz hiç acı çekerken taşa sürtündünüz mü? 

Ya da

Sürtündüğünüz taşın acısını bilir misiniz 

Hep insana derler beşeri varlık diye 

Peki kim anlatacak sürtünen taşın acısını

Sonra neden bilmem kuyruğu kesik bir tilki geliyor

Kesilen kuyruğunun acısı yerine rüzgarı uğulduyor

Bazen kızıyor bu taşlar neden bana karşı diye

Kimse sormuyor taşa sürtünmenin acısı nasıl diye

Kısık gözlerle anlatıyorum bu hikayeyi 

Kimseye anlatamayacağım kendimden başka 

Bana söz, sözler bana sır

Kendime ettiğim ihaneti kırpıyorum

Bir kuyruğun kırpılmasının şiiri değil bu 

İçimde uğuldayan taşların yuvarlanması olsa gerek

Acımı dindirmiyor sürtündüğüm hiç bir şey 

Taşım diye kalpsizim sanıyorlar

Elveda kendini aydınlatıp beni unutan ışık