İZİN İZNİ

Bırak damlasın

Bırak çürüsün

Bırak ki çözülsün 

Belki o zaman ‘yeniden doğuş’ dirsekte temas olacak  

KÖŞELİ DÜZLÜKLER MİSALİ

Kumruları bilir misiniz

Hani çift yaratılmış denilen şu kuşları 

Aslında çift yaratılmak diye bir şey yoktu

Herkes kendi yağında kavrulurdu

Düzen geldi, düzen gitti diye arkasından sövülür müydü bu dünyanın

Ağzı kulaklarında çiftini arayan kumru misali insanlar

Önündeki eşiği, kalbinin köşeli düzlükleri misali

Kurumuş ota muhtaç bir çift kumru misali

Dünden kalan yemeğin artıkları gibi

Yine de sıralanıp gitti masmavi bir gökyüzünde 

Elleri sırtında geziyor, kopmuş bir saç teli misali

Kırıyor bazen başından bazen de ortasından kurumuş otu

Çiftini aramak tekliğine hakaret gibi

Bırak kendini de kavrul şu güneşin altında 

Şah damarını arıyor bu kez hala yaşayıp yaşamadığını bellemek için

Yaşamanın sonsuz anlamlarında türeyip, tek bir anlamına hapsoluyor

Farzı misal yerinde bulamıyor kendini

Kendini bulmak birazda adının anlamında kaybolmak gibi

Sonsuz bir tiradı alıyor ellerine 

Dökülüveriyor birden eteklerine tiradın kelimeleri

Okuyamıyor kavruk bir güneşi karşısına alarak

Anlam aramanın çift anlamlı kendisinde

Dünyasına vurmuş, kemendini boynuna takmış

Kuru otlar üstünde bağırıyor ilkbaharı

Damlasına susamış, susmuş sulandırılmamış

Kapatmış gözlerini bütün ölü taklidiyle

Gri bir gökyüzünü değil yırtmak 

Uçmak mavi bir gökyüzünde 

Çokca uçmak 

VAROL KENDİM

Varlık ya da yokluk meselesi

Siniyor üstüne hafif hafif

Sesinde özlem var bir de yerin üç katı

Belki varlığı yok edebilirsin

Ama yokluğu yok edemiyorsun

Kim takmış yokluğa özlem adını

Kim harmanlamış varlığı uçsuz bucaksız tarlalara

Dünyanın bütün seslerini bir araya getirin

Yine de hiç bir ses özlemi bağıramaz

Anlatamaz yerin yedi kat dibinde yokluğu

İç sızı sakince duvarlara siner

Duvarların dili dilsiz yavrumu kollar mı

Varol diyorum kendi kendime hapşırınca 

Varol ki sarıl küçük kendine 

Sinmesin bedenine sızı

Sızmasın varlığın gölgesi yokluğun hüzünlü gözleri

Zaman vuruyor yelkovana ya da akrebe

Ama hiç gitmiyor hüzünlü gözleri gözlerinden

Durmadan akıyor kum saati 

Elini ayağını bağlıyor işte

Gitmesin kalsın hep zihninde 

Dünyanın sahibi değilsen de hayatının sahibi sen ol

Özlemin bütün sesleri toplanın ve fısıldayın en güzel şarkınızı

YEMİNLERCE

Yemin etti. Bir daha kırgınlıklarını çöpe atmayacağına, onu yaratan her kimse ellerine boca edeceğine yemin etti. İnsan bozacağını bile bile neden yemin eder ki? Çünkü yemin etmenin gücünü kendi güçsüzlüğüyle harmanlıyordu. Sözcüklerin gücü, duyguların gücünü nasıl yıkar? İşte tam da olarak böyle yıkar. Sabah sabah  hızlı adımları nefesine karıştı, dili damağına yapışmıştı ama yine de su içmemişti. Onca susamak onu susmaya daha da yakınlaştırıyordu. Belki birden denemezdi ama üpertisini birden hissettiği bir rüzgara karşı hızlanıyor ve hızlandıkça gözleri yaşarıyordu. Onu sevdiğine inandığı adamın, onu hunharca kırdığı beş dakika öncesi zihnine nal gibi çakılmıştı. Bu anı hiç unutmayacağım diyordu kendi kendine. Meğer dünyasında var diye kurduğu sevgi, bir Salı sabahı uçuşan bir kar tanesi gibi yok olup gidecekti. Ferman ona ‘seni istemiyorum’ deyince yarılan yere girmiş ama ona bunu hiç belli etmemişti. İnsanın kırgınlığıyla, cam kırıkları birbirine benzer mi ki diye düşündü elindeki cam parçasını tutarken. Yeminin gücü geçmişti, şimdi güçsüzlüğünü yatıştıracak hiç bir şey kalmamıştı ellerinde avuçlarında. Yolda bulduğu cam parçasını, bir süre elinde oyaladıktan sonra atıverdi var gücüyle hemen solundaki yıkılmış binanın molozlarıyla başbaşa kalmış arsaya. Yok bunu yapamıycaktı. Tıpkı kırgınlığını Ferman’a nasıl anlatamadıysa, intiharı da yapamayacaktı. Hayat acaba istediklerini yapabilenler ve yapamayanlar diye mi ayrılıyordu? Molozların arasına düşen cam kırığının sesiyle dünyaya döndü. Telefonu ısrarla çalıyordu. Telefonun aç tuşuna basacak mecali bile kalmamıştı. Ferman onu sevmiyor diye o da Ferman’ı sevmeyecek diye bir kaide de yoktu. Sevecekti. İnadına sevecekti. Hatta öyle çok sevecekti ki kendini birini sevmenin yoluna adayacak, o yolda kaybolacaktı. Telefonu birazdan tekrar çalınca açtı. Patronu Sait onu merak etmişti. Saat çoktan sekiz buçuğu geçmiş ama o dikiş makinasının pedalına basan olmamıştı. Sait’e, senin de, makinanın da, atölyenin de diye çok kallavi bir küfür savuracaktı ki her zamanki gibi bunu da yapamadı. Sessizlik onun yaşamak istemediği ruhu olabilir miydi? Çünkü Sait ‘neredesin ulan hırbo’ deyince dili bir an bile kıpırdamamıştı, Ferman ‘seninle ben ya da biz olamayız’ deyince yine sessiz kalmıştı. Belki de konuşmayı hiç öğrenmemişti. Dünyaya gevelemek için gelmişti. Sonunda soluk soluğa yürümeye devam ederken ellerinin karıncalandığını düşündü. Çıkardı ellerini cebinden esen rüzgara karşı, parmağının üstünde gezinen küçük karıncayı yokladı, ona kırılan kalbini tamir edebilir mi diye sordu. Karıncanın tek cevabı şu oldu: ‘eğer kendine ettiğin yeminleri bir daha bozarsan hayır’ Karıncalanan eli bir daha üşümedi. Zira onu Ferman sevmese de kendi kendisini sevecekti. Yeminini bozmayacaktı yeminle. 

ÖZLÜ SÖZ

Sakince özümüzü yere mi bıraktık

Özümüzden ayrılırken ne hissettik

Kanayan karanfile özümüzü mü sorduk

Sorduk mu hayata kaç kere geldik

Yani yeniden mi dönüyoruz evimize

Yaralı özümüzü mü  iyileştirmeye

İyileşmez kuşanmış ışığı şehir dünyamız

Biz bu dünyaya niye geldik

Biz özümüzü nerede bıraktık

Yerlere atma ya da tükürme

İlla da tüküreceksen tükür bütün sorularını

Sorularını koyma kenara, sor dünyaya 

Ceviz kabuğunu dolduramaz mı bir öz

Kulağa çalınır elbet bütün güçlü benler

Güçlü diye yola çıkar, yaralı diye evine döner

Bir de unutma sorularını

Sor kanayan bir karanfile

Ben bu şiiri neden okudum diye

DOLDU GÖZYAŞLARI SUYLA TAŞTI

Durgun bir deniz hayal ediyor 

Hayalin denizi ya da denizin hayali

Bir bardak suya deniz diyor 

Ve sallıyor bardağı dalgalar yaratıyor bu köhne hayatta

Dalgalanmış saçlarına vurgun 

Elinde dalgalı bardağıyla geliyor

Saçlarını çözüyor parmak uçlarıyla

Parmak ucunda yürüyor sessiz sedasız

İçine hapsolmuş aşkına acıyor

Acıyor kendine kimse duymadı diye

Bir bardak suda boğulmak iyi geliyor bu aşka

Dalgalar denizinde kurumuş dudaklara

Hiç mi görmedin arabesk hayatlar

Hiç mi duymadın kalbinde sızı

Şimdi aşkını teslim edeceksin

Edeceksin teslim bir bardaktaki suya

Durgun sulara bıraktı bedenini

Şimdi deniz olmanın ruhuna teslim

Bütün bedeni suyla doldu

Doldu gözyaşları suyla taştı